Fatima was niet voorbereid op het wegvallen van de kostwinnaar
“Ik had geen familie en weinig kennissen in Nederland, waardoor het in het begin erg zwaar was. Bij wie moest ik aankloppen voor hulp? En hoe moest het nu verder met mij en de kinderen? Gelukkig kreeg ik hulp van een organisatie die mij kon begeleiden en informatie gaf over mijn rechten.”
Ik ben Fatima. Ik ben geboren in een klein dorpje in Marokko. Toen ik jong was kon ik niet naar school, omdat ik mijn ouders op het platteland moest helpen. Het werk was zwaar, maar ik heb een fijne en veilige jeugd gehad. Ik herinner me vooral mijn oma en de mooie zonsopgangen.
Toen ik zeventien was trouwde ik met een Marokkaanse man die in Nederland woonde. Ik vond het heel spannend om naar Nederland te verhuizen, maar vertrouwde de keuze van mijn vader. Hij stemde in met mijn huwelijk, omdat ik in Nederland een beter leven zou kunnen hebben. In Nederland hadden mijn man en ik een goed leven. Ik besteedde het grootste deel van mijn tijd aan de zorg voor onze drie kinderen en het huishouden. Toen de kinderen iets minder aandacht nodig hadden ben ik naar het buurthuis gegaan om Nederlands te leren. Ik vind de taal nog altijd erg moeilijk.
In 2016 overleed mijn man plotseling. Ik had geen familie en weinig kennissen in Nederland, waardoor het in het begin erg zwaar was. Bij wie moest ik aankloppen voor hulp? En hoe moest het nu verder met mij en de kinderen? Gelukkig kreeg ik hulp van een organisatie die mij kon begeleiden en informatie gaf over mijn rechten.
Toen bleek dat mijn man nooit iets op papier had gezet voor zijn overlijden. Omdat we al een meerderjarige zoon hadden kreeg ik maar een deel van zijn nabestaandenpensioen. Hierdoor kwam ik in de financiële problemen. Mijn oudste zoon kan namelijk niet zo veel bijdragen als de overheid voor ogen heeft.
Pas toen mijn man overleed bedacht ik dat ik het altijd fijn vond om thuis te zijn en niet te werken, maar dat dit ook betekent dat ik nu in een extra lastige situatie zit. Zonder te kunnen lezen en schrijven en zonder diploma is het lastig om voor jezelf te zorgen. Als ik vroeger de mogelijkheid had gehad om naar school te gaan en om hier in Nederland te gaan werken, zou dit niet gebeurd zijn. Daarnaast heb ik ook nooit met mijn man gesproken over de mogelijkheid dat hij kwam te overlijden. Dan hadden we dit voor kunnen zijn. Ik was van veel dingen niet op de hoogte. Ik zou vrouwen het advies geven om altijd van tevoren dit moeilijke gesprek aan te gaan met je partner. Op die manier ben je op alles voorbereid, ook op het ergste.
Toen ik zeventien was trouwde ik met een Marokkaanse man die in Nederland woonde. Ik vond het heel spannend om naar Nederland te verhuizen, maar vertrouwde de keuze van mijn vader. Hij stemde in met mijn huwelijk, omdat ik in Nederland een beter leven zou kunnen hebben. In Nederland hadden mijn man en ik een goed leven. Ik besteedde het grootste deel van mijn tijd aan de zorg voor onze drie kinderen en het huishouden. Toen de kinderen iets minder aandacht nodig hadden ben ik naar het buurthuis gegaan om Nederlands te leren. Ik vind de taal nog altijd erg moeilijk.
In 2016 overleed mijn man plotseling. Ik had geen familie en weinig kennissen in Nederland, waardoor het in het begin erg zwaar was. Bij wie moest ik aankloppen voor hulp? En hoe moest het nu verder met mij en de kinderen? Gelukkig kreeg ik hulp van een organisatie die mij kon begeleiden en informatie gaf over mijn rechten.
Toen bleek dat mijn man nooit iets op papier had gezet voor zijn overlijden. Omdat we al een meerderjarige zoon hadden kreeg ik maar een deel van zijn nabestaandenpensioen. Hierdoor kwam ik in de financiële problemen. Mijn oudste zoon kan namelijk niet zo veel bijdragen als de overheid voor ogen heeft.
Pas toen mijn man overleed bedacht ik dat ik het altijd fijn vond om thuis te zijn en niet te werken, maar dat dit ook betekent dat ik nu in een extra lastige situatie zit. Zonder te kunnen lezen en schrijven en zonder diploma is het lastig om voor jezelf te zorgen. Als ik vroeger de mogelijkheid had gehad om naar school te gaan en om hier in Nederland te gaan werken, zou dit niet gebeurd zijn. Daarnaast heb ik ook nooit met mijn man gesproken over de mogelijkheid dat hij kwam te overlijden. Dan hadden we dit voor kunnen zijn. Ik was van veel dingen niet op de hoogte. Ik zou vrouwen het advies geven om altijd van tevoren dit moeilijke gesprek aan te gaan met je partner. Op die manier ben je op alles voorbereid, ook op het ergste.